Zmiany: Kapitan Baryłka

Wersja z 06:46, 14 sie 2020

Wynocha, bando Zapoteków! Patagończycy! Janczarzy tureccy! Handlarze dywanów! Sparszywiali popaprańcy!

Kapitan Archibald Baryłka - jeden z głównych bohaterów serii i najblizszy przyjaciel Tintina (poza Milusiem ). Znany jest ze swojego alkoholizmu i upodobania do używania wyzwisk z nadzwyczaj barwnej i bogatej galerii. W całej serii używa ponad 500 różnych wykrzykników.

Wygląd

Kapitan ma desing różniący się zupełnie od desingu Tintina; nie tylko wyglądają zupełnie inaczej, ale i ten jest dalece bardziej skomplikowany.

Baryłka jest osobą postawną, wysoką i silną. Ma czarne włosy, imponującą brodę i zmarszczki na twarzy; jego oczy są rysowane jako dwie obręcze. Zazwyczaj jest widziany w czarnej kurtce, granatowej bluzie i słynnej marynarskiej czapce.

Osobowość

Mężczyzna jest gwałtowny, ekspresywny i emocjonalny, co przejawia się w częstym używaniu niecodziennych wyzwisk. Poznajemy go jako całkowicie uzależnionego od alkoholu i bezwolnego przeciwko zapędom swojego niecnego bossmana Alana; w trakcie serii staje się niezależny, silny i oddany swoim przyjaciołom do tego stopnia, że w Tintinie w Tybecie jest gotowy w pełni poświęcić dla reportera życie. Ma silne poczucie własnej wartości i sprawiedliwości, w odróżnieniu od Tintina wyznaje też zasadę oko za oko, ząb za ząb, nie jest też skłonny do ufności w dobre intencje innych: np. w Spacerze po Księżycu radzi, by zostawić Wolffa i Jorgena na Księżycu w zemście za ich czyny.

Kapitan ma nieprawdopodobnego pecha; jeżeli cokolwiek może się nie udać, to on jest tego ofiarą.

Czy pan to robi specjalnie? Ilekroć istnieje możliwość ćwiknięcia kozła lub rozbicia sobie czerepu, pan natychmiast z niej korzysta!

~ Lakmus, Kierunek Księżyc

Relacje

Tintin

Tintin i Baryłka poznali się w Krabie o złotych szczypcach, gdzie kapitan był zupełnie zależny od Alana; szybko nawiązali silną relację, głównie dlatego, że reporter poinformował go o odbywającym się na jego statku przemycie opium i zaoferował mu pomoc. W dalszych częściach wielokrotnie widzimy, że Tintin jest jedną z nielicznych - jeżeli nie jedyną - osobą, która potrafi powstrzymać niekiedy zbyt gwałtownego i emocjonalnego mężczyznę, a sam kapitan praktycznie nigdy nie traci do reportera cierpliwości. W serii wielokrotnie pojawiają się sugestie co do tego, że ta dwójka dzieli relację ojciec-syn: kapitan niekiedy zwraca się do chłopaka per mój mały lub synku oraz wypomina mu jego lekkomyślność. W Tintinie w Tybecie widać wyraźnie, że ta dwójka jest w pełni gotowa poświęcić za siebie życie.

Mojebiedneserce — W kanonie Yvessa Rodgiera

Bianka Catasfiore

Podczas gdy śpiewaczka uznaje się za dobrą przyjaciółkę kapitana, ten nie cierpi zarówno jej, jak i jej śpiewu. W części Klejnoty Bianki Catasfiore Baryłka - w panice - planuje wyjechać, gdy artystka przyjeżdża do Księżymłyna, jest też wściekły po otrzymaniu wiadomości, że Paris Flash zeswatał ich dwójkę, po czym tańczy z radości, gdy diwa opuszcza Belgię.

Lakmus

Jakkolwiek w Skarbie Szkarłatnego Rackhama Baryłka niemal oszalał przez profesora, potem wprowadzili się do jednego domu i zostali bliskimi przyjaciółmi; Baryłka nadal niekiedy traci cierpliwość do Lakmusa i nazywa go wariatem, jednocześnie będąc gotowym do stanięcia w jego obronie, ilekroć ktoś go obraża lub krzywdzi. W Siedmiu Kryształowych Kulach kapitan niemal wpada w depresję, gdy profesor znika.

Serafin Lampion

Serafin zdaje się nie zauważać, że kapitan go nie znosi. Traktuje wszystkie wyzwiska, jakie ten do niego kieruje, jako zwyczajne przyjacielskie zaczepki. Sam Baryłka nazywa Lampiona pajacem i denerwuje się za każdym razem, gdy ten przyjeżdża go odwiedzić.

Tajniak i Jawniak

Kapitan nie uważa policjantów za szczególnie kompetentnych i często daje temu wyraz, nazywając ich popaprańcami lub głąbami; w Spacerze po Księżycu twierdzi, że obaj świetnie nadaliby się do cyrku Hipparha i uważa, że nie powinni wtrącać się do przesłuchania Wolffa i Jorgena.

To POWAŻNE przesłuchanie, wy analokuty! Inaczej mówiąc, nie wtrącajcie się!

Wpada w furię, gdy oskarżają go o morderstwo, ostatecznie jednak godzi się z policjantami, gdy ci go przepraszają. W Świątyni Słońca dzwoni do nich, gdy lokalna policja nie chce zająć się porwaniem.

Dziedzictwo

Kapitan jest potomkiem kawalera Franciszka de Barilca, kapitana statku JEDNOROŻEC; od części Skarb Szkarłatnego Rackhama mieszka w jego zamku, Księżymłynie.

Ciekawostki

Istnieją listy alfabetyczne wszystkich jego wyzwisk i wykrzykników.
Najczęściej używa wykrzyknika Do stu tysięcy miliardów par zaśmierdłych rolmopsów!
Hergé kiedyś otrzymał list od fana, którego nazwa choroby pojawiła się w jednym z użytych w komiksie wyzwisk. Później okazało się, że list był sfałszowany.
Czasami zwraca się do Tintina per mon garçon, co Marek Puszczewicz przetłumaczył na synku; dosłownie oznacza to mój chłopcze, tak jest też w przekładzie Daniela Wyszogrodzkiego.
Niekiedy mówi do niego też petit, co dosłownie można przełożyć po prostu na mały.
Jest bardzo przywiązany do swojej czapki.
Jego imię poznajemy dopiero w przedostatnim tomie.
Nie cierpi SaniColi.
Od czasu Tintina i Picarosów nie jest w stanie przełknąć alkoholu.
W Krabie o złotych szczypcach obiecuje reporterowi, że nie będzie już nigdy pił; obietnicę łamie kilka chwil później.
W Świątyni Słońca próbuje przeskoczyć bez rozbiegu nad długim stołem, czym wzbudza podziw Milusia.
Jest bardzo podobny do swojego przodka zarówno z wyglądu, jak i z charakteru.
Niektórzy fani spekulują, że jest biologicznym ojcem Tintina.

Występy

Filmy

Tajemnica ,,Jednorożca"(film)
Świątynia Słońca(film)
Jezioro rekinów

@@ Linia 41: / Linia 41: @@
 === [[Serafin Lampion]] ===
 Serafin zdaje się nie zauważać, że kapitan go nie znosi. Traktuje wszystkie wyzwiska, jakie ten do niego kieruje, jako zwyczajne przyjacielskie zaczepki. Sam Baryłka nazywa Lampiona ''pajacem'' i denerwuje się za każdym razem, gdy ten przyjeżdża go odwiedzić.
+=== [[Tajniak i Jawniak]] ===
+Kapitan nie uważa policjantów za szczególnie kompetentnych i często daje temu wyraz, nazywając ich ''popaprańcami ''lub ''głąbami; ''w [[Spacer po Księżycu|''Spacerze po Księżycu'']] twierdzi, że obaj świetnie nadaliby się do cyrku Hipparha i uważa, że nie powinni wtrącać się do przesłuchania [[Frank Wolff|Wolffa]] i [[Pułkownik Jorgen|Jorgena]]. <blockquote>''To POWAŻNE przesłuchanie, wy analokuty! Inaczej mówiąc, nie wtrącajcie się!''</blockquote>Wpada w furię, gdy [[Tajemnica Jednorożca|oskarżają go o morderstwo]], ostatecznie jednak godzi się z policjantami, gdy ci go przepraszają. W [[Świątynia Słońca|''Świątyni Słońca'']] dzwoni do nich, gdy lokalna policja nie chce zająć się porwaniem.
 == Dziedzictwo  ==
@@ Linia 50: / Linia 53: @@
 * Hergé kiedyś otrzymał list od fana, którego nazwa choroby pojawiła się w jednym z użytych w komiksie wyzwisk. Później okazało się, że list był sfałszowany.
 * Czasami zwraca się do Tintina per ''mon garçon, ''co Marek Puszczewicz przetłumaczył na ''synku; ''dosłownie oznacza to ''mój chłopcze, ''tak jest też w przekładzie Daniela Wyszogrodzkiego.
+* Niekiedy mówi do niego też ''petit, ''co dosłownie można przełożyć po prostu na ''mały. ''
 * Jest bardzo przywiązany do swojej czapki.
 * Jego imię poznajemy dopiero w przedostatnim tomie.
 * Nie cierpi SaniColi.
 * Od czasu ''Tintina i Picarosów ''nie jest w stanie przełknąć alkoholu.
-* W ''Krabie o złotych szczypcach ''obiecał reporterowi, że nie będzie już nigdy pił; obietnicę łamie kilka chwil później.
+* W ''Krabie o złotych szczypcach ''obiecuje reporterowi, że nie będzie już nigdy pił; obietnicę łamie kilka chwil później.
 * W [[Świątynia Słońca|''Świątyni Słońca'']]'' ''próbuje przeskoczyć bez rozbiegu nad długim stołem, czym wzbudza podziw [[Miluś|Milusia]].
 * Jest bardzo podobny do swojego przodka zarówno z wyglądu, jak i z charakteru.